علی بن ابیطالب- علیه السلام- و زهرا مرضیه-سلام الله علیها-پس از آنکه با هم ازدواج کردند و زندگی مشترک تشکیل دادند،ترتیب و تقسیم کارهای خانه را به نظر و مشورت رسول اکرم واگذاشتند.

پیامبر، کارهای بیرون خانه را به عهده علی و کارهای خانه را به عهده ی زهراء مرضیه گذاشت. علی و زهرا از اینکه نظر رسول خدا را در زندگی خصوصی خود دخالت دادندو رسول خدا با مهربانی و محبت خاص از پیشنهاد آنها استقبال کرد و نظر داد، راضی و خرسند بودند.

مخصوصا زهراء مرضیه از اینکه رسول خدا او را از کار بیرون معاف کرد خیلی اظهار خرسندی می کرد و می گفت:«یک دنیا خوشحال شدم که رسول خدا مرا از سر و کار پیدا کردن  با مردان معاف کرده است.»

ار آن تاریخ کارهایی از قبیل آوردن آب و آذوقه و سوخت و خرید بازار را علی انجام می داد و کارهایی از قبیل آرد کردن گندم و جو به وسیله آسیا دستی و پختن نان و آشپزی و شستشو و تنظیف خانه به وسیله زهرا صورت می گرفت.

در عین حال علی ع هر وقت فراغتی می یافت در کارهای داخلی به کمک زهرا می پرداخت. یک روز پیامبر به خانه آنها آمد و آنها را دید که با هم کار می کنند. پرسید کدام یک از شما خسته تر هستید تا من بجای او کار کنم، علی عرض کرد: «یا رسول الله زهرا خسته است.»

رسول اکرم به زهرا استراحت داد و لختی خود به کار پرداخت. از آن طرف هر وقت برای علی گرفتاری یا مسافرت یا جهادی پیش می آمد زهرا س کار بیرون را انجام می داد.

این روش همچنان ادامه داشت، علی و زهرا کارهای خانه خود را خودشان انجام می دادندو خود را به خدمتکاری نیازمند نمی دیدند ، تا آنکه صاحب فرزندانی شدندو کودکانی عزیز در کلبه ای محقر ولی روشن و باصفای آنها چشم گشودند. در این هنگام طبعا کار داخلی خانه زیادتر و زحمت زهرا افزون گشت.

یک روز علی ع دلش به حال همسر عزیزش سوخت. به همسر عزیزش پیشنهاد کرد به حضور رسول اکرم برود و از آن حضرت خدمتکاری برای خودش بگیرد.

رسول خدا که نمی خواست زندگی خود و اهل بیتش از حد زندگی فقرا بالاتر نباشد به زهرا س فرمود می خواهی چیزی به تو یاد بدهم که از همه اینها فراتر باشد؟

و فرمود در هر زمانی که سی و چهار مرتبه ذکر الله اکبر و سی و سه مرتبه ذکر الحمدالله و سی و سه مرتبه ذکر سبحان الله را فراموش نکنید، اثری که این عمل در روح شما می بخشد، از اثری که یک خدمتکار در زندگی شما می بخشدبسی افزونتر است.

و زهرا س فرمود«به آنچه خدا و یپغمبر خشنود باشند خشنودم.»

برگرفته از کتاب داستان و راستان

نوشته استاد شهید مرتضی مطهری